หลักการทางประวัติศาสตร์ของการเคลื่อนที่ของแบริ่ง

ในรูปแบบแรกของแบริ่งการเคลื่อนที่เชิงเส้น แท่งไม้เป็นแถวถูกวางไว้ใต้แผ่นกันลื่นหนึ่งแถว ตลับลูกปืนเคลื่อนที่เชิงเส้นสมัยใหม่ใช้หลักการทำงานเดียวกัน ยกเว้นว่าบางครั้งจะใช้ลูกบอลแทนลูกกลิ้ง แบริ่งหมุนที่ง่ายที่สุดคือแบริ่งปลอกเพลา ซึ่งเป็นเพียงบุชชิ่งที่ประกบอยู่ระหว่างล้อกับเพลา ต่อมาการออกแบบนี้ถูกแทนที่ด้วยตลับลูกปืนแบบกลิ้ง ซึ่งใช้ลูกกลิ้งทรงกระบอกจำนวนมากเพื่อทดแทนบุชชิ่งแบบเดิม และแต่ละองค์ประกอบที่กลิ้งก็เหมือนล้อที่แยกจากกัน

ตัวอย่างแรกๆ ของตลับลูกปืนถูกพบบนเรือโรมันโบราณที่สร้างขึ้นเมื่อ 40 ปีก่อนคริสตกาลในทะเลสาบ Naimi ประเทศอิตาลี โดยใช้ตลับลูกปืนแบบไม้เพื่อรองรับพื้นโต๊ะที่หมุนได้ ว่ากันว่าเลโอนาร์โด ดา วินชี บรรยายถึงลูกปืนประมาณ 1,500 ลูกปืน ในบรรดาปัจจัยต่างๆ ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของลูกปืน จุดสำคัญมากก็คือลูกบอลจะชนกัน ทำให้เกิดการเสียดสีเพิ่มเติม แต่สามารถป้องกันได้โดยการวางลูกบอลไว้ในกรงเล็กๆ ในศตวรรษที่ 17 กาลิเลโอได้บรรยายถึงตลับลูกปืนของ "ลูกบอลกรง" เป็นครั้งแรก ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 17 บริษัท British C. wallow ได้ออกแบบและผลิตตลับลูกปืน ซึ่งติดตั้งบนรถไปรษณีย์เพื่อทดลองใช้งาน และ British P Worth ได้รับสิทธิบัตรเกี่ยวกับตลับลูกปืน ตลับลูกปืนแบบหมุนพร้อมกรงที่ใช้งานได้จริงชิ้นแรกคิดค้นโดยช่างซ่อมนาฬิกา John Harrison ในปี 1760 เพื่อผลิตนาฬิกา H3 ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 HR เฮิรตซ์ของเยอรมนีตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับความเค้นสัมผัสของตลับลูกปืน บนพื้นฐานความสำเร็จของ Hertz r. ของเยอรมนี Stribeck และ Palmgren ของสวีเดนและบริษัทอื่นๆ ได้ทำการทดสอบจำนวนมาก ซึ่งมีส่วนช่วยในการพัฒนาทฤษฎีการออกแบบและการคำนวณอายุความล้าของตลับลูกปืนกลิ้ง ต่อมา NP Petrov แห่งรัสเซียใช้กฎความหนืดของนิวตันในการคำนวณแรงเสียดทานของแบริ่ง สิทธิบัตรแรกเกี่ยวกับ ball channel ได้รับโดย Philip Vaughn แห่ง camson ในปี 1794

ในปี พ.ศ. 2426 ฟรีดริช ฟิชเชอร์เสนอแนวคิดในการใช้เครื่องจักรการผลิตที่เหมาะสมในการบดลูกเหล็กที่มีขนาดเท่ากันและมีความกลมที่แม่นยำ ซึ่งเป็นรากฐานของอุตสาหกรรมตลับลูกปืน O Reynolds ทำการวิเคราะห์ทางคณิตศาสตร์เกี่ยวกับการค้นพบของ Thor และสมการ Reynolds ที่ได้รับ ซึ่งเป็นการวางรากฐานของทฤษฎีการหล่อลื่นแบบอุทกพลศาสตร์